Cultureel feest in Kotido
Blijf op de hoogte en volg Hetty
10 Juli 2016 | Oeganda, Kotido
Vrijdag reizen we af naar Kotido waar dit jaar het culturele feest in Oeganda wordt gehouden. We moeten daarvoor drie uur reizen (voor 125 km), maar dat is geen probleem. Het landschap is prachtig en we zien steeds weer nieuwe dingen. We besluiten om vooraf warm te eten zodat we dat onderweg niet meer hoeven te doen. De planning was om één uur vertrekken, maar zoals dat in Afrika gewoon is, is het inmiddels uren later voor we echt vertrekken. Onderweg blijkt het her en der geregend te hebben en de meeste wegen zijn zo slecht dat we soms tientallen kilometers hobbelend over de wegen gaan. We komen zelfs een aantal malen voor een diep water waar we doorheen moeten. Joehoe! Spannend zeg! Alsof je met je auto voor een recreatieplas staat en denkt hoe diep zal het zijn. Maar er nu ook werkelijk met je auto ingaat. Spannend!!!! Maar superleuk . Het ging allemaal heel goed. Een vorige keer liep de auto nog halfvol water. Ongelofelijk!
Toen we Kotido binnenkwamen kwam een geweldige mensenmassa vol kleur ons zingend en dansend tegemoet. Waaauw!! Wat een geweldig gezicht en wat een feest! Theo en ik kunnen niet stil blijven zitten en springen uit de auto. Mijn camera blijft plaatjes schieten. Morgen gaat het feest pas beginnen. Dat kan nog wat worden als het nu al zo begint. Vol leven en zo prachtig gekleed. Dit hadden we niet verwacht. Dat kan nog wat worden morgen. Ik ben blij dat Hetty me heeft aangeraden een oplader in het vliegtuig te kopen zodat ik overdag vier keer mijn telefoon kan opladen en ik heel wat plaatjes kan schieten en filmpjes kan maken. ‘s Avonds verwijder ik voor de zekerheid de foto’s die onscherp of dubbel zijn, zodat er meer ruimte in het telefoongeheugen beschikbaar komt voor morgen.
Als we de stoet verlaten, komen we bij de hutten terecht waar we vannacht overnachten. Het ziet er super leuk uit. Florence heeft een picknickmand meegenomen met brood en lekkere dingetjes. Het is inmiddels donker geworden. Na uren rijden hebben we wel weer zin in een broodje. Het is een rustige plek waar we slapen, maar dat duurt niet lang. Dan komen de stamoudsten zingend en dansend het terrein op. Oude mannen met veren op hun hoofd installeren zich rondom de boom. Ze hebben een stier geslacht en gaan het nu gezamenlijk eten en vergaderen. Het is inmiddels ver na zevenen en dat betekent dat de avond is gevallen en het al pikdonker is. De man schijnt prachtig als een sikkel door de bomen. Florence pakt een flesje wijn en we genieten samen in de buitenlucht van ons flesje wijn en de gezellige gesprekken met uitzicht op de oudsten bij het kampvuur. Hun veren afstekend tegen het schijnsel van de maan.
De volgende ochtend staan we vroeg op want de ceremonie begint om half negen. Florence heeft ons beiden thuis traditionele sieraden te leen gegeven om te dragen. Echt supermooi! Zelf heeft ze een prachtig traditioneel pakje laten maken dat bestikt is met kralen. Echt prachtig! Hetty en ik zijn er verliefd op geworden en Flo vertelt ons dat dit op de culturele dag te koop is. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Wanneer we ontbijten regelt Flo met een meisje dat ze het grote terrein afstruint en met de gewenste rokken en kralen terugkomt voor ons. Dan hebben we de eerste keus. Terwijl we aan ons broodje zitten, komt het meisje op de bodaboda (bromfiets) terug met twee prachtige pakjes. Er moeten wat dingetjes vermaakt worden, maar ze belooft ons dat voordat we eind van de middag terug naar huis gaan, het klaar is.
Na het ontbijt gaan we naar de ceremonie. Groepen lopen over een enorm terrein hun dansjes te doen en zien er werkelijk schitterend uit! De verschillende stammen met hun eigen kenmerken. Het is superwarm en we zijn blij dat we af en toe even in de schaduw kunnen zitten. Maar niet voor lange duur, want we zien zoveel moois dat we ons steeds weer in de menigte begeven en volop de mensen op onze camera vastleggen.
Florence straalt de hele dag van oor tot oor. Ze vertelt dat ze niets anders doet dan de hele dag Theo, Hetty en mij met haar ogen te volgen en te genieten van alles wat ze ziet. Ze vertelt dat de Karamajong haar vertellen dat ze het erg waarderen dat wij blanken ons traditioneel hebben gekleed. Ze ervaren het als respectvol vertelt ze glunderend.
Tegen drie uur besluiten we naar huis te gaan. Helaas is de chauffeur nergens te vinden en na tientallen keren te bellen, neemt hij de telefoon ook niet op. Zucht, we zitten in Afrika. We lopen in de brandende zon naar een restaurant aan het eind van het terrein. Er is strenge controle en eigenlijk kunnen we er niet in, alleen de vips. Florence vertelt ze dat zij voor de overheid werkt en ook een vip is, samen met haar zoon en vrienden. Het is een heerlijk verkoelende plek. Alle tafels zijn gedekt en grote pannen met eten staan al klaar voor de komende gasten. Ha ha wie had dat gedacht, dat wij even later als eerste van deze maaltijd opscheppen. Als prinsen en prinsessen genieten we ervan. Daarna belt de chauffeur ons dat hij klaar is voor vertrek. Dat komt prima uit. Als ik wil afrekenen, zegt Flo lachend, nee dat hoeft niet. Dit wordt ons aangeboden. Voldaan verlaten we het terrein en stappen in het busje. We halen nog even de kleding op die goed vermaakt is en gaan moe maar voldaan terug naar huis.
Morgen gaan we voor de laatste keer het project bezoeken, evenals een traditioneel dorpje. En verder gaan we langs de overheid van Mtany waar ons project staat. Het is goed dat ze even weer zien wat op het project gebeurt en dat dit vanuit Nederland wordt gefinancierd en gerealiseerd. Ook halen we de pakjes op die door de naaister van de prachtige lappen stof worden gemaakt. Een drukke dag, maar we hebben er zin in, want dinsdag gaan we alweer langzaam aan terug richting huis en overnachten we in Mbale.
Lieve groeten van Hetty en Astrid
Toen we Kotido binnenkwamen kwam een geweldige mensenmassa vol kleur ons zingend en dansend tegemoet. Waaauw!! Wat een geweldig gezicht en wat een feest! Theo en ik kunnen niet stil blijven zitten en springen uit de auto. Mijn camera blijft plaatjes schieten. Morgen gaat het feest pas beginnen. Dat kan nog wat worden als het nu al zo begint. Vol leven en zo prachtig gekleed. Dit hadden we niet verwacht. Dat kan nog wat worden morgen. Ik ben blij dat Hetty me heeft aangeraden een oplader in het vliegtuig te kopen zodat ik overdag vier keer mijn telefoon kan opladen en ik heel wat plaatjes kan schieten en filmpjes kan maken. ‘s Avonds verwijder ik voor de zekerheid de foto’s die onscherp of dubbel zijn, zodat er meer ruimte in het telefoongeheugen beschikbaar komt voor morgen.
Als we de stoet verlaten, komen we bij de hutten terecht waar we vannacht overnachten. Het ziet er super leuk uit. Florence heeft een picknickmand meegenomen met brood en lekkere dingetjes. Het is inmiddels donker geworden. Na uren rijden hebben we wel weer zin in een broodje. Het is een rustige plek waar we slapen, maar dat duurt niet lang. Dan komen de stamoudsten zingend en dansend het terrein op. Oude mannen met veren op hun hoofd installeren zich rondom de boom. Ze hebben een stier geslacht en gaan het nu gezamenlijk eten en vergaderen. Het is inmiddels ver na zevenen en dat betekent dat de avond is gevallen en het al pikdonker is. De man schijnt prachtig als een sikkel door de bomen. Florence pakt een flesje wijn en we genieten samen in de buitenlucht van ons flesje wijn en de gezellige gesprekken met uitzicht op de oudsten bij het kampvuur. Hun veren afstekend tegen het schijnsel van de maan.
De volgende ochtend staan we vroeg op want de ceremonie begint om half negen. Florence heeft ons beiden thuis traditionele sieraden te leen gegeven om te dragen. Echt supermooi! Zelf heeft ze een prachtig traditioneel pakje laten maken dat bestikt is met kralen. Echt prachtig! Hetty en ik zijn er verliefd op geworden en Flo vertelt ons dat dit op de culturele dag te koop is. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Wanneer we ontbijten regelt Flo met een meisje dat ze het grote terrein afstruint en met de gewenste rokken en kralen terugkomt voor ons. Dan hebben we de eerste keus. Terwijl we aan ons broodje zitten, komt het meisje op de bodaboda (bromfiets) terug met twee prachtige pakjes. Er moeten wat dingetjes vermaakt worden, maar ze belooft ons dat voordat we eind van de middag terug naar huis gaan, het klaar is.
Na het ontbijt gaan we naar de ceremonie. Groepen lopen over een enorm terrein hun dansjes te doen en zien er werkelijk schitterend uit! De verschillende stammen met hun eigen kenmerken. Het is superwarm en we zijn blij dat we af en toe even in de schaduw kunnen zitten. Maar niet voor lange duur, want we zien zoveel moois dat we ons steeds weer in de menigte begeven en volop de mensen op onze camera vastleggen.
Florence straalt de hele dag van oor tot oor. Ze vertelt dat ze niets anders doet dan de hele dag Theo, Hetty en mij met haar ogen te volgen en te genieten van alles wat ze ziet. Ze vertelt dat de Karamajong haar vertellen dat ze het erg waarderen dat wij blanken ons traditioneel hebben gekleed. Ze ervaren het als respectvol vertelt ze glunderend.
Tegen drie uur besluiten we naar huis te gaan. Helaas is de chauffeur nergens te vinden en na tientallen keren te bellen, neemt hij de telefoon ook niet op. Zucht, we zitten in Afrika. We lopen in de brandende zon naar een restaurant aan het eind van het terrein. Er is strenge controle en eigenlijk kunnen we er niet in, alleen de vips. Florence vertelt ze dat zij voor de overheid werkt en ook een vip is, samen met haar zoon en vrienden. Het is een heerlijk verkoelende plek. Alle tafels zijn gedekt en grote pannen met eten staan al klaar voor de komende gasten. Ha ha wie had dat gedacht, dat wij even later als eerste van deze maaltijd opscheppen. Als prinsen en prinsessen genieten we ervan. Daarna belt de chauffeur ons dat hij klaar is voor vertrek. Dat komt prima uit. Als ik wil afrekenen, zegt Flo lachend, nee dat hoeft niet. Dit wordt ons aangeboden. Voldaan verlaten we het terrein en stappen in het busje. We halen nog even de kleding op die goed vermaakt is en gaan moe maar voldaan terug naar huis.
Morgen gaan we voor de laatste keer het project bezoeken, evenals een traditioneel dorpje. En verder gaan we langs de overheid van Mtany waar ons project staat. Het is goed dat ze even weer zien wat op het project gebeurt en dat dit vanuit Nederland wordt gefinancierd en gerealiseerd. Ook halen we de pakjes op die door de naaister van de prachtige lappen stof worden gemaakt. Een drukke dag, maar we hebben er zin in, want dinsdag gaan we alweer langzaam aan terug richting huis en overnachten we in Mbale.
Lieve groeten van Hetty en Astrid
-
10 Juli 2016 - 23:02
Wilma:
Oh wat weer een mooi verhaal, maar vooral de plaatjes spreken boekdelen!
Schitterend om die kleurige mensen te zien, wat moet het fantastisch zijn om in dit culturele festijn rond te wandelen. Ik kan me voorstellen dat Florence glimt van trots dat haa vrienden in lokale kleding hun feest meevieren.
Uiteraard is de ervaring door het water te waden een bijzondere. Je weet immers nooit of je die overkant wel zonder natte voetenbereikt :-)
Ik geniet van elke regel en elke foto! Ga nog maar even zo door! -
10 Juli 2016 - 23:06
Elise:
Prachtige kleuren allemaal!
Ik hoop dat jullie een beetje geslapen hebben in de hutten.
Ben benieuwd naar jullie ervaring in Mnatany. Liefs, Elise -
10 Juli 2016 - 23:54
Henk:
Wauw, wat weer een leuk verhaal en mooie ervaring. Het is een prachtig volk, kleurrijk, en niet alleen om de kleding. Geen wonder dat Florence met trotse glimlach noord en zuid aan elkaaar verbindt, Europa en Afrika, en aan elkaar voorstelt. Met alles wat jullie meemaken zie ik heel erg uit naar mijn bezoek in 2017. Geniet er nog maar even en poosje van! -
11 Juli 2016 - 09:02
Eric En Krista:
Wat mooi om jullie verhaal te lezen en al die prachtige plaatjes te zien! Wat mooi dat die invalide man ook mee kan doen met zijn kinderen. Geniet en nog van samen! -
11 Juli 2016 - 10:17
Mariette:
Genieten om jullie verhaal te lezen en de plaatjes te zien. Wat een prachtige kleuren en mooie mensen! -
11 Juli 2016 - 10:31
Marissa :
Wat mooi om jullie verhalen te lezen en wat een prachtige en kleurrijke foto's. Erg leuk om zo mee te reizen! Geniet nog even daarzo!
Liefs
-
11 Juli 2016 - 13:19
Theo R:
Mooie verhalen. Leuk om zo met jullie mee te reizen.
Gr. Theo R -
11 Juli 2016 - 19:01
Jan:
Bedenk wel:hier betaal je je scheel voor een modderbad; daar is het gratis -
11 Juli 2016 - 20:52
R. Jansen:
Het ziet er allemaal geweldig uit. Mooi om te zien en te volgen. Volgens mij kun je trots zijn op het project.
Groet, Richard -
11 Juli 2016 - 21:13
Gerja:
Wauw, wat een super leuk verslag van de belevenissen tijdens het feest en dan al die prachtige foto's er bij! Ik zit hier op de bank helemaal mee te genieten. Het ziet er allemaal schitterend uit. En jullie beide ook. Ze zouden jullie daar zo houden, je past er helemaal bij -
12 Juli 2016 - 14:04
Roland:
Beelden spreken vele malen meer dan woorden ondanks het boeiende reisverslag. Wat een mooie, kleurrijke mensen (inclusief jullie zelf) in een fascinerende omgeving. -
14 Juli 2016 - 17:54
Groet Edwin:
Schitterend om zo te lezen dat jullie hebben genoten van het feest. En dat Florence zo geniet. Als de volgende keer de auto weer vol loopt kunnen jullie wel een badeentje mee nemen ;). En wat een prachtige foto's. Ik zie uit naar jullie, want ik mis jullie twee best wel. Geniet nog maar van alles. Hier regent het weer eens... Groetjes aan iedereen van mij :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
